coşkun
Bizim Coşkun aradı geçen gün, araba almış, otobanda gezdirecekmiş beni. Dedim, “Coşkun başka yer mi yok gezecek?” Dedi, “abi hele bi gel”.
Gittim ki ne göreyim? Maserati GranCabrio. Üstü açık, lacivert, hızlı mı hızlı bir küheylan. Dedim, “Coşkun nerden buldun bunu?” Dedi, “Babam sağolsun” Dedim, “sağolsun tabii de, Baban ruhsatı da verdi mi?” Dedi, “var ruhsatımız” Dedim, “o zaman yürü gidelim”
Çıktık yola. Şahane bir müzik, efil efil bir esinti, sanki araba durmuş, mübarek, yol bize geliyor.
Coşkun bastıkça basıyor gaza. Elim şapkamda. Bir ara ibre 250 oldu. Dedim, “Coşkun şapka uçacak” Dedi, “Abi sal gitsin” Şapka gitti… Dedim, “Coşkun, atkı da uçacak!” Dedi, “Abi sal gitsin”
Baktım ibre 270’de dibe dayandı. Üstümdeki mont yelken olmuş, patır patır... İbre birden 270’i geçti, başa döndü, yeni bir tur atıyor. Dedim, “Coşkun bu ne?” Dedi, “Abi o daha çok dönecek” Ya Rabbi! İbre ikinci turu bitirmek üzere mont parçalandı, gitti. İbre üçüncü tura geldiğinde müzik de gitti, gömlek de. Dedim, “Ulan Coşkun, çıplak kalacaz, ayıp!” Dedi, “Abi boşver, dördüncü turda ayıp da gidiyor”. Tövbe! Gaza baktıkça basıyor, ibre fıldır fıldır… Bizde ne üst kaldı ne baş. Dedim, “Coşkun yanaklarım geri geri gidiyor” Dedi, “Abi sal gitsin, birazdan nefes de gidecek, isim de, san da...” Dediği gibi oldu, önce nefes gitti, sonra etler, kelle paça kıvamında savruldu rüzgara, sonra isimler, sıfatlar, edatlar, zamirler...
“….?” Bir o yol kaldı, üstüme üstüme gelen, bir de Coşkun’un babadan emanet araba. Ben kimdim ki kim oldum?
