adamın biri
Adamın biri, bizim köyün yolunda, elinde şemsiyesi, dört günlük sakalı, bembeyaz, gür ve dağınık saçlarıyla dikiliyordu.
Durduk, bindi arka koltuğa. “Ben seni tanımadım” dedi. Dedim, “ben de seni tanımadım”. Ufuk çizgisine bakıp, sustuk bir süre.
Şehire doğru yaklaşırken, “yavaş git, buranın insanı mal gibidir, atlayıverir yola” dedi. “Peki!” “Geçenlerde tam da burada birini ezdiler, 400 bin lira ödediler kan parası, üstelik ezilen de sarhoştu”. Sustuk. “Çok para!”dedi. “Çok para!” dedim. Sustuk yine. “Benim oğlan da trafikte gitti ama ben para almadım” dedi. Susmak ile söylemek arasında bir boşluk var, orada kaldım.
